Ο γιατρός του Πωλ Ζανέλλι ήταν αυτός που επέμεινε πραγματικά να μην ακυρώσει ο Πωλ τις προγραμματισμένες οικογενειακές διακοπές για καταδύσεις και να φύγει κανονικά, παρόλο που ένα ατύχημα του είχε στοιχίσει ένα πόδι λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Ο Πωλ, πάλι, δίσταζε. Είχε ένα σωρό ερωτήσεις. Μήπως χρειαζόταν δύο πόδια; Μπορούσε να κολυμπήσει μόνο με ένα; Ο φόβος τον κυρίευε.
Μια οικογενειακή συνήθεια ετών
Οι καταδύσεις ήταν οικογενειακή υπόθεση για τον Πωλ. Μαζί με την σύζυγό του Σίντυ, ήταν δύτες για πολλά χρόνια, πριν ακόμη αποκτήσουν τα δύο παιδιά τους. Μόλις τα παιδιά είχαν φτάσει σε ηλικία πιστοποίησης στις καταδύσεις, η οικογένεια άρχισε να κάνει καταδύσεις μαζί. Οι καταδύσεις ήταν μέρος του συνδετικού ιστού της οικογένειάς τους.
Η πιθανότητα να μην τις εγκαταλείψει παρά τον ακρωτηριασμό του, έκανε τον Ζανέλλι να αναθαρρήσει. «Μόλις το έβαλα σαν στόχο, η ζωή μου ξαναπήρε τον δρόμο της. Είπα στον εαυτό μου ‘Ας προχωρήσουμε, πάμε’».
Ο Πωλ ήταν πυροσβέστης για 36 χρόνια. Επέστρεψε λοιπόν σ’αυτό που ήξερε καλά να κάνει: να ξεπερνά εμπόδια. Πρώτο βήμα, μετά την φυσιοθεραπεία, να βρει ένα τεχνητό μέλος που να λειτουργεί υποβρυχίως. Και το βρήκε. Γι’αυτόν είναι το «κουλ πόδι του». Επόμενο βήμα, να ρυθμιστεί το πόδι ώστε να κάμπτεται όπως το βιολογικό του πόδι. «Πατάω ένα κουμπί και ο αστράγαλό μου κάμπτεται στις 75 μοίρες».
Τρίτο βήμα, να αντικαταστήσει τον προηγούμενο εξοπλισμό του. Δεν μπορούσε πλέον να έχει βαριά βατραχοπέδιλα και βαριά καταδυτική στολή. Όλα έπρεπε να είναι ελαφρύτερα και να μπορεί εύκολα να πετάξει βάρος σε περίπτωση ανάγκης.
Σε όλη αυτή την προσπάθεια, βρήκε πολύτιμη συμπαράσταση από το κατάλυμμα όπου θα πήγαινε διακοπές. Όταν η διευθύντρια ενημερώθηκε για την κατάστασή του, ανέλαβε το θέμα προσωπικά, φροντίζοντας να του διασφαλίσει ένα δωμάτιο με εύκολη πρόσβαση, να καταδύεται μαζί του ένας εκπαιδευτής με εμπειρία σε δύτες με αναπηρία, και να υπάρχει διαθέσιμο ένα θαλάσσιο σκούτερ για έκτακτη ανάγκη.
Ασφαλής κι ευτυχισμένος
Όταν θυμάται τη στιγμή που ξαναμπήκε στο νερό, σ’εκείνες τις διακοπές, ο Πωλ θυμάται κυρίως πως αισθανόταν απόλυτα ασφαλής, ακόμη κι υπερβολικά ασφαλής, σαν να ήταν μέσα σε μια φούσκα. Μετά από πέντε λεπτά στο νερό, ήξερε πως ήταν ακόμη -και πως θα παρέμενε- δύτης.
«Σκεφτόμουν διαρκώς ‘Τελικά, είναι εύκολο’. Έπρεπε ν’αλλάξω κάποιες συνήθειες, αλλά ήταν όπως καβαλάς ποδήλατο. Δεν νομίζω πως υπάρχει πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή μου». Ένα συναίσθημα που το ένιωσε ολόκληρη η οικογένεια. «Ήταν μια στιγμή ηθικής αναπτέρωσης για όλους μας όταν καταλάβαμε πως θα μπορούσαμε να κάνουμε καταδύσεις οικογενειακά πάλι, λέει η σύζυγός του, Σίντυ. Και να σκεφτείς ότι κάποιοι από τους γιατρούς είχαν πει στον Πωλ πως δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακάνει κατάδυση».
Ο Πωλ λέει πως η λέξη «όχι» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του. «Τώρα το νοσοκομείο μου ζήτησε να ξεκινήσω ένα πρόγραμμα για άτομα με αναπηρία. Είναι πολλοί εκείνοι που δυσκολεύονται να συνέλθουν από τον ακρωτηριασμό. Μερικοί μένουν στο αναπηρικό αμαξίδιο και φοβούνται να χρησιμοποιήσουν προσθετικό πόδι, παρόλο που έχουν αυτή τη δυνατότητα».
Ο Πωλ ξέρει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολη είναι η αποκατάσταση. Με τον ακρωτηριασμό έχασε σχεδόν 30 κιλά. Με τόσο μειωμένη μυική μάζα, δυσκολευόταν να περπατήσει. Ξεκίνησε φυσιοθεραπεία για να τα καταφέρει.
«Φοβόμουν πως θα έπεφτα, αλλά αφού τα κατάφερα, μπορείς κι εσύ να τα καταφέρεις. Αν έχεις υποστεί ακρωτηριασμό, το μόνο που σου ζητώ είναι να κάνεις τα πρώτα βήματα με το προσθετικό σου μέλος. Μετά θα δεις πως δεν υπάρχουν όρια».